این مراسم پیش از غروب آفتاب در حسینیه آغاز می‌شود، ابتدا روستاییان در حسینیه جمع شده و سپس به گروه‌های مختلف تقسیم می‌شود. در ابتدا صف آقایان نسل‌های قدیمی‌تر خانواده‌های سادات یا سیدها با شال‌های سبز و تن‌پوش‌های مشکی در حسینیه حاضر شده و حلقه‌ای تشکیل می‌دهند. دور این حلقه، حلقه دیگری از نسل‌های جوان‌تر سادات‌ها تشکیل می‌شود و در وسط میدان حسینیه مشغول به عزا می‌شوند.
مراسم اصلی یک ساعت و نیم قبل از غروب آفتاب روز تاسوعا و در قلعه قورتان انجام می‌شود. در این روز سادات در دو حلقه جدا (پیرها و جوان‌ها) با قرائت یک بیت از حسینیه خارج شده و در ۱۲ ایستگاه در قلعه می‌ایستند، به زمین می‌نشینند و سجده می‌کنند؛ پیش از حرکت نیز افرادی که همه از اعضا یک خانواده کاه و خاک بر زمین می‌ریزند، در هنگام سجده سادات با تکان دادن شال‌های سبز خود خاک و گاه را به هوا پرتاب می‌کنند.
سادات در این مراسم برای خود نوحه و دم‌هایی را دارند که بیت اول آن توسط خودشان سروده شده ولی ابیات دیگر را از محتشم کاشانی وام گرفته‌اند؛ در هر ایستگاه حلقه‌های سادات ابیات متفاوت را تکرار می‌کنند، ولی سایر مردم همان بیت اول را تکرار می‌کنند. در بیت اول عبارت «بهر حسین امشب ملامت می‌شود / این شام را، صبحش مباد، فردا قیامت می‌شود» تکرار می‌شود.
در جلوی سادات نخلی نیز به عنوان نمادی از گهواره حضرت علی‌اصغر (ع) حمل می‌شود که حمل آن نیز بر عهده یکی از خانواده‌ها و طوایف روستا است. افرادی که این نخل را حمل می‌کنند، مدام عبارت «یا حسین، شاه حسین» را تکرار می‌کنند. بین نخل و حلقه سادات نیز طبل‌زنان و سنج‌زنان قرار دارند. پشت سر سادات نیز مردان و سپس زنان قرار می‌گیرند. نخل نیز هماهنگ با ضرب‌آهنگ طبل و سنج، به چپ و راست حرکت داده شده و به پیش می‌رود.